Historia
W XXI wieku stopniowo odchodzi się od klasycznych samolotów myśliwskich na rzecz samolotów wielozadaniowych, łączących wszystkie cechy myśliwca, mających ponadto możliwości taktycznego zaatakowania celów naziemnych wroga.
Pierwsze myśliwce zostały opracowane podczas pierwszej wojny światowej w odpowiedzi na pojawienie się sterowców i samolotów rozpoznawczych wroga, wypełniających misje rozpoznawcze i bombowe. Początkowo samoloty tego typu były dwupłatowcami, przeważnie skonstruowanymi z drewna, uzbrojonymi w lekkie karabiny maszynowe zainstalowane na płatach, obrotnicy lub na kadłubie. Z upływem czasu podniebne potyczki w celu zapewnienia sobie kontroli nad własnym obszarem powietrznym stały się coraz ważniejszą dziedziną walki. Podczas drugiej wojny światowej myśliwce były już głównie metalowymi jednopłatami uzbrojonymi w zainstalowane w skrzydłach działka. W końcowej fazie wojny w miejsce silników tłokowych zaczęły wchodzić silniki turboodrzutowe, a głównym uzbrojeniem stały się działka i pociski rakietowe, uzupełniające lub zastępujące broń strzelecką.
Do celów klasyfikacji historycznej myśliwców wprowadzono pojęcie „generacji”; lata, w których samoloty zostały opracowane i skonstruowane, odgrywają drugorzędną rolę – o przynależności samolotu do generacji decydują zastosowane w nim technologie i rozwiązania techniczno-konstrukcyjne. Po raz pierwszy słowo generacja w odniesieniu do myśliwców pojawiło się w wojskowym żargonie rosyjskim (jako pokolenije) w odniesieniu do najnowszego myśliwca wielozadaniowego piątej generacji F-35 Lightning II. Nowoczesne samoloty myśliwskie są najczęściej napędzane jednym lub dwoma silnikami turbowentylatorowymi i uzbrojone w pociski rakietowe różnych typów. Lekkie myśliwce do działań w dzień mają najczęściej dwa pociski, a myśliwce przewagi powietrznej takie jak F-15 Eagle czy F/A-18E/F Super Hornet od ośmiu do dziesięciu pocisków oraz, jako uzbrojenie dodatkowe, pomocnicze działko kalibru od 20 do 30 mm, a także radar służący do naprowadzania na cel.
